Francesco Moser stamt uit een echte wielerfamilie. Al doet de naam Moser, 'moes' in het Nederlands, anders denken, toch hadden ze bepaald geen moes in de benen Zijn twee oudere broers Aldo en Enzo waren al succesvol voordat Checco zijn wielercarrière begon.
Aldo was een geduchte tijdritspecialist die in 1959 de GP des Nations won en op oudere leeftijd nog een dag leider was in de Giro d'Italia.

Francesco, een lange, ranke coureur,  was in de periode 1974 -1984 een echte vedette. Als amateur won hij de Baby Giro en het nationaal kampioenschap op de weg.
Een ritzege in de Giro van 1973 is het begin van een indrukwekkende lijst met overwinningen. Drie maal wint hij Parijs-Roubaix. In 1984 rijdt hij de ereronde als winnaar van de Giro. Ook de voor een Italiaan belangrijke klassiekers Milaan-San Remo en Ronde van Lombardije (2x) staan op zijn palmares.

In 1984 verbreekt hij het werelduurrecord op een speciaal geconstrueerde fiets. Voor het eerst wordt de grens van 50 kilometer doorbroken.
Voor de Tour de France was Francesco te zwaar gebouwd om een belangrijke rol te kunnen spelen maar toch won hij bij zijn enige deelname in 1975 de proloog en de zevende rit. Tevens werd hij winnaar van het jongerenklassement.

Moser is ook na zijn carrière actief gebleven als vertegenwoor-diger van de internationale vakbond voor profrenners. Naast verstand van wielrennen heeft de famile Moser veel kennis van wijn. Zo heb je bv. de keuze uit een Chardonnay of Riesling afkomstig van de Azienda Agricola Francesco Moser. (http://www.cantinemoser.com)

Charly Mottet

Na de heerschappij van Bernard Hinault in de Tour de France zocht de Franse wielersport naar een opvolger. De naam van de kleine Charly Mottet (1m 64) werd hierbij regelmatig genoemd. En niet ten onrechte.

De uit het Rhonedal afkomstige coureur maakte in 1984 op 21-jarige leeftijd al indruk in de Giro d'Italia met een ritzege en het winnen van het jongerenklassement.
Dat zelfde jaar zegeviert hij ook nog in de Ronde van de Toekomst en eindigt op de tweede plaats in Parijs-Brussel achter Eric Vanderaerden.

Petit Charly was een buitengewoon sterk tijdrijder, wat hij bewees met zijn zeges in de Grand Prix des Nations in 1985 en de Grand Prix Eddy Merckx in 1986.

In 1987 lijken zijn kansen op een tourzege het grootst. Hij wint de Dauphiné Libéré voorafgaand aan de ronde.
Na de zeventiende rit staat de kleine man uit de Provence nog aan de leiding in het algemeen klassement.
Maar dan, uitgerekend in de tijdrit naar de top van de Mont Ventoux, verspeelt Charly zijn gele trui. Hij was weer zijn 'jour sans' tegengekomen. In Parijs finisht hij op de vierde plaats. Een prestatie die hij in 1991 nog eens zal herhalen. 

Zijn ploegleider bij de amateurs, Jan Gisbers, zei over Bert Oosterbosch: ''Ik heb na hem nooit meer een renner gezien
die zo hard kon rijden"

Internationaal werd hij bekend toen hij samen met Bart van
Est, Guus Bierings en Jan van Houwelingen in Brauweiler
goud won op de ploegentijdrit in 1978.
Een goed moment om zijn vak van tegelzetter te verruilen voor dat van professioneel wielrenner.
De Eindhovenaar stond  zowel op de weg als op de baan zijn
mannetje. In 1979 verslaat hij Francesco Moser in de finale
van de achtervolging op het WK te Amsterdam.
Peter Post is blij met weer een tijdrijder in zijn team.

Bert is echter een bescheiden jongen die zich moeilijk kan
laten gelden in een ploeg met haantjes als Knetemann en Raas. In de Tour de France is hij een hoofdrolspeler in de
ploegentijdritten en drie keer rijdt hij naar een ritzege.
Jan Raas sprak in 1980 bij de overwinning te Saint Malo
zijn waardering voor Bert uit:''Mooi voor die rooie. Hij zet zich voor 100% in voor onze ploeg."

In de 'kleine'' rondes is Oosterbosch succesvol. Hij wint de Vierdaagse van Duinkerke, de Ronde van Luxemburg en de Driedaagse van de Panne.
Met de benen gaat het goed maar geestelijk wordt het voor
Bert steeds zwaarder. Als hij ook nog knieproblemen krijgt
beeindigt hij zijn profcarriere in 1988.

Het is toch moeilijk om helemaal te stoppen. Hij stapt in 1989 weer op de fiets.  Nu als amateur.
Na enkele weken klagen over een chronische vermoeidheid overlijdt hij plotseling op 18 augustus aan een hartstilstand.